“Radiant Imprints” is al enige tijd geleden uitgebracht maar bereikte mij nu pas. James Brandon Lewis ( 1983 Buffalo, NY) beleefde zijn grote doorbraak met zijn tweede album, “Divine Travels” uit 2014, een nieuwe ster aan het jazz firmament was geboren. “Days of Freedom” (2015) en vooral “No Filter” (2016) met basgitarist Jamaaladeen Tacuma en drummer Rudy Royston bevestigden zijn faam. Hij weet hip hop en punkrock te integreren in de improvisatie van de jazz. Op dit album is de bezetting teruggebracht tot een duo met freejazz drummer Chad Taylor als partner. Taylor komt uit de jazz scene van Chicago en speelde in het Chicago Underground Trio,Digital Primitives en o.a. met Fred Anderson en Marc Ribot. Een duo bestaande uit saxofoon en drums is geen usance in de jazzwereld, het bekendst is natuurlijk de combinatie John Coltrane en Rashied Ali met het iconische album “Interstellar Space”, opgenomen in 1967 maar pas veel later uitgebracht. Dat is ook de inspiratiebron geweest voor dit album, de nummers “Twenty Four”, “With sorrow Lonnie”, “Imprints” en “Radiance” zijn rechtstreekse verwijzingen naar het werk van Coltrane, denk aan diens schitterende “Lonnie’s Lament”.

Op “With sorrow Lonnie” en “First Born” is Chad Taylor te horen op mbira (Afrikaanse vingerpiano) die hij ook vaak gebruikt in de groep Digital Primitives. In deze nummers laat Lewis alle ruimte aan Taylor, het hypnotiserende geluid van de mbira met het bezwerende geluid van de tenorsax geven een heel bijzonder cachet aan de muziek. Het nummer “Imprints” is een rechtstreekse verwijzing naar Coltrane’s klassieker “Impressions” en “Radiance” is de versie van Lewis van “Seraphic Light” dat verscheen op het postume album “Stellar Regions” van John Coltrane uit 1994. Lewis wiens spel normaliter meer in de lijn van Rollins ligt, weet hier heel goed in de huid van Coltrane te kruipen zonder te kopiëren, uitermate sterke muziek, zeker voor een Coltrane adept als ik. De wisselwerking tussen saxofoon en slagwerk is van een buitengewone perfectie, nergens is er sprake van een muzikale competitie, vooral op een nummer als “Radiance” is dat goed te horen, forse roffels omgeven door rauw tenorspel dat hier toch sterk neigt naar Sonny Rollins. Een grandioos album dat eens temeer bewijst dat James Brandon Lewis een hele grote is en dat geldt evenzeer voor Chad Taylor.

Jan van Leersum